11 september 2001
Vandaag is het nine/eleven en dan komen er herinneringen boven.
Ik weet nog precies welke vierkante meter ik die dinsdag in 2001 van de nieuwe houten vloer aan het schuren was en dat ik de ernst van alles aanvankelijk absoluut niet doorhad.
Heb zelfs de tv nog een tijdje uitgedaan, omdat de beelden bij mij binnenkwamen als een film die ik niet wilde zien, ik had het immers druk met belangrijkere zaken.
Schuren-schuren-schuren zodat we eindelijk na een half jaar verbouwen de woonkamer weer konden gebruiken, met 4 jonge kids een hemels vooruitzicht.
Ik ben ooit een jaar babysit op het schiereiland van New York geweest, Long Island.
Samen met vriendin Jeannette iedere vrije zondag the Big Apple in om ons te vergapen aan alles wat daar gebeurde, wervelend, chaotisch, verbazingwekkend and never a dull moment….
Een aantal jaren terug was ik er weer, nu samen met oudste zoon Jorn, een retourtje vanuit Costa Rica, waar hij stage liep voor zijn studie.
Opnieuw indrukwekkend maar bij Ground Zero kreeg ik het koud.
Ooit aten Jeannette en ik cheese cake on top of the Twins en nu……bijna 3000 namen, bijna drieduizend doden.
Wat het meeste indruk op mij maakte die avond gekluisterd aan het onwerkelijke nieuws, nadat ik al uren eerder met schuren was gestopt omdat alles wél binnen begon te dringen:
Een jonge vrouw die steeds weer voor de camera herhaalde: he is such a strong guy, he will show up, he is such a strong guy….
Radeloos en voortdurend om zich heen speurend, turend en hopend op ‘an miracle’.
Heb tijdens deze trip natuurlijk opnieuw foto’s in New York willen maken en ook een aantal van Ground Zero.
Zeer streng bewaakt en net als op het vliegveld alle spullen op de lopende band, door de total scan en ik piep altijd, dus ook maar even weer gefouilleerd.
Daarna mag je weer naar buiten en sta je er plotsklaps middenin, al die namen, al die families, al die…..
©Kristel Dallinga
©Kristel Dallinga