Inmiddels 38 jaar geleden kwam ik na een jaar babysitten, uitgaan en nog veel meer leuks vanuit Long Island, schiereiland nabij New York, in Groningen terecht. Kort na thuiskomst, een best grote maar onhaalbare liefde achterlatend, kwam er een compleet andere man op mijn pad: Arie Dallinga, dé volleybaltrainer van volleybalvereniging Menhir ‘74, die mij uit Veendam plukte om in de stad te komen spel-verdelen.
Wát een mooi cluppie en wat hebben we een lol gehad. Trainingen geven en krijgen, coachen, zaterdags uit eten en van feestje naar feestje. De pret hield maar niet op. Daar ergens in die beginjaren is er, naast dat Arie en ik nog steeds onafscheidelijk zijn, méér moois begonnen. Wij zaten als ‘de Menhir-vrouwen’ van de herenselecties 1 en 2 regelmatig onze mannen te bewonderen. Beetje volleybal kijken, maar vooral onderling druk met van alles en nog wat en ergens op die houten tribunes van Sporthal Selwerd werd het plan geopperd dat wij als zes meiden ons vast moeiteloos een weekend elders zouden kunnen vermaken, geen twijfel.
Ons eerste weekend (1985!) ging richting Ameland
en wat hebben we het de eerste avond druk gehad. Druk met rollen of minstens fikse stukken toiletpapier in kroegen verzamelen, want in onze huurcaravan bleek dat niet aanwezig (en de winkels waren al dicht).
Na dit eerste succesvolle weekend volgden onze Menhir-mannen ons voorbeeld en zo begonnen we onafhankelijk van elkaar vele jaren geleden aan onze jaarlijks weekendjes ‘de hort op’.
Wij als vrouwen hebben een prettig vast ritueel en daarin iets veranderen is ons gewoon nooit gelukt.
Ieder jaar organiseert een ander tweetal het komende weekend en in het begin wisten de andere vier niet waar de reis naar toe ging. Gewéldige avonturen beleefd. Achter verkeerde auto’s aanrijden en daardoor elkaar kwijtraken. Nog geen mobieltjes en zo stond ik bij een royale villa in Boekelo op de stoep met een nu ouderwetse telefoonhoorn aan een kringelsnoer in de hand, terwijl ‘mevrouw de eigenaar’ het allemaal erg raar vond en zich met het toestel achter haar bijna dichtgedrukte voordeur verschanste. Of een schoonmaaklijstje van de verhuurder van ons huisje of we de plinten ook even schoon achterlieten, een buurman die wel erg vaak zijn hondje voor ons terras uitliet, echt te veel leuks om op te noemen.
Ook de opmerking van een jonge jongen tijdens een plaatselijk festival
in Haaksbergen scoorde hoog in hilariteit: “of wij de gemiddelde leftied een beettie omhoog kwaam’ krikkn’…”
De middag na aankomst vooral borrelen en eindeloos bijkletsen, de ochtend daarop uitgebreid ontbijten en vervolgens in de buurt een leuke winkelstad bezoeken. Urenlang shoppen met welverdiende pauzes en daarna teruggaan naar de winkel waar een ander tweetal zó iets leuks had gekocht, daar móesten de andere vier ook nog even naar binnen! In de namiddag met onze stapels goed gevulde winkeltasjes thuiskomen en vervolgens onder het genot van ons eerste glaasje onze eigen modeshow lopen. Stofjes voelen, veelvuldig ooooh en aaaah roepen en nog maar een glaasje inschenken. Daarna lekker uit eten en de ochtend daarop opnieuw uitgebreid ontbijten. Het goede leven.
De eerste jaren waren we ’s nachts het bed niet in te krijgen
Dacht je een keer iets vroeger dan een ander je nest in te duiken, klonken er zulke lachsalvo’s uit de woonkamer, dat je toch echt té veel ging missen en stiefelde je de kamer maar weer in en plofte je, soms gehuld in je dekbed, toch óók maar weer op de bank.
Gelukkig hebben we foto’s, héél veel foto’s en we zien onszelf hierop flink ouder worden, maar na 35 jaar lief, leed en bovenal heel veel lol mág dat ook wel. Wát een herinneringen en dan bedenk ik mij toch echt dat sommige beelden voor ons inmiddels onbetaalbaar zijn.
Foto’s helpen absoluut herinneringen levend te houden, maken allerlei verhalen los en wat kun je daardoor heerlijk nagenieten en wat tuimelen al onze verhalen dan moeiteloos over elkaar heen.
Grijzere en gerimpelde koppies, maar genieten doen we nog steeds volop al worden de avonden toch echt wel korter en de nachten langer.
Wat een van ons gisteren appte nadat we alweer veel pret hadden gehad over de foto’s die ik voor dit blog wel of niet zou gaan gebruiken:
‘We worden dan wel oud en bezadigd, maar al deze herinneringen pakt niemand ons af’, waarop een ander reageerde: ‘en zó is het’‘ en dat kan ik alleen maar volmondig beamen!
Dit is maar een kleine opsomming van onze belevenissen in al die jaren.
Maar gelukkig hebben we de foto’s nog die Kristel op het juiste moment maakt, met oog voor detail..
En dat heeft ze zeker!!
Gelukkig heeft Geke in de loop van de jaren ook heel veel foto’s gemaakt. Helaas konden de meeste foto’s niet ‘écht door de beugel’: dan zou ik waarschijnlijk geroyeerd worden als FB gebruiker,
te veel domme pret oogt meestal niet heel charmant 🙂
Wat een mooi verhaal van zo’n mooie langdurige vriendschap.
Koester die herinneringen en hopelijk komen er nog vele bij.
Zo is dat Betty, dankjewel en zolang jij nog in het kinderzitje past hebben wij ruimte genoeg om onze aankopen mee naar huis te nemen 🙂