Midden in de zomervakantie werd ik gebeld of ik foto’s wilde komen maken. Een voldragen meisje is na bijna negen maanden zwangerschap volkomen onverwacht overleden.
Wie houdt daar nu rekening mee wanneer alle controles prima zijn verlopen, het babykamertje deels in het roze staat te wachten op de komst van het zo gewenste kindje, zusje van grote broer. Dat er twee dagen na de bevalling in het mooie kamertje een heel klein wit mandje tussen vele prachtige boeketten bloemen en knuffels staat, terwijl er gewoon een blozend inimini meisje in het mooie wiegje verderop had moeten liggen.
Daar houdt echt níemand rekening mee
en dat is maar goed ook, want het gáát ook bijna altijd goed en de kans dat zoiets onbeschrijfelijk verdrietigs je overkomt is vele malen kleiner dan dat je met een gezond geboren kindje je mooie leven voort kunt zetten.
Maar wanneer het je dan tóch overkomt staat de wereld voor jou en je naasten ook zo verschrikkelijk stil, dat je het nauwelijks kunt bevatten. Je houdt je vast aan het regelen van een mooi en liefdevol afscheid, wie helpt ons als uitvaartleider, wat doen we met de kaarten, wie nodigen we wel of niet uit en wie heeft wat voor kleren aan, laten we wel of geen foto’s maken en minstens zo belangrijk: gaan we zelf iets zeggen tijdens de afscheidsdienst of laten we dit door iemand anders doen?
Een warm afscheid
Dit jonge gezin lukte het om binnen al hun verdriet een warm afscheid te organiseren, een afscheid boordevol liefde voor hun dochter Marit. Hun beider moeders én zussen hebben gesproken, maar ook Marits mama heeft haar dochtertje voorgelezen en verteld hoe enorm welkom ze was en hoe veel ze van haar hielden en zullen blijven houden. Grote broer Jesse hielp waar hij kon, hij bracht de deksel vlak voor het sluiten van het mandje en heeft papa geholpen met het tillen van het mandje naar de auto. Bij het grafje heeft hij zóveel bellen geblazen dat Marit niet anders dan op kleurrijke zeepbellen gedragen haar weg naar de overkant heeft kunnen maken.
