Mijn allereerste uitvaartopdracht

Mijn ouders pasten op de kinderen zodat ik mijn cursusdag op de fotovakschool in Apeldoorn kon volgen. Eind 2000 en ik had blijkbaar nog geen mobiel, want er werd naar de opleiding gebeld en iemand stapte het lokaal binnen of Kristel Dallinga aan de telefoon wilde komen. Met knikkende knieën liep ik achter de conciërge aan, je hele lijf voelt dat dit geen goed bericht gaat worden.

Mijn oudste kind op weg naar school bij een ernstig ongeluk betrokken. Begonnen in het brugjaar van de middelbare school. Dagelijks fietsend vanuit het in onze ogen vertrouwde dorp naar het grotere dorp verderop. Bij voorkeur in groepjes die zich in alle vroegte op een bepaalde plek in het dorp verzamelden.

Kleine kinderen worden groot.

Althans, hóren groot te worden.

Terug naar het telefoontje. Met ons kind bleek alles goed, met zijn vriendje allerminst. Een deel van het groepje had aan de andere kant van de doorgaande weg gefietst, er werd wat heen en weer geroepen en vervolgens deels overgestoken. Direct compleet foute boel. Het vriendje werd op de andere weghelft geschept en zwaargewond naar het ziekenhuis gebracht. Onze zoon wist niet wat te doen, heeft een tijdje door niemand opgemerkt staan wachten en toen het verkeer op beide weghelften weer ging rijden fietste hij plichtsgetrouw naar school. Daar werd hij na een half uur door de directeur uit de klas gehaald. Of het klopte dat hij getuige was geweest van….

Ja dat klopte.  

Mijn ouders werden gebeld of zij hem van school op konden halen. Mijn man werd op zijn werk gebeld en die had ik vervolgens in Apeldoorn aan de lijn.

Met mijn nog steeds knikkende knieën zo snel mogelijk in de auto naar huis, ik wist op dat moment al dat mijn kind niet was aangereden, maar wat er wél was gebeurd en met wélk vriendje, daar kon ik alleen maar naar gissen.

Hij wilde donor worden

Het bleek om Erik te gaan en hij was dermate zwaargewond dat overleven kansloos was. Hij had toevallig een aantal weken eerder bij zijn ouders aangegeven, n.a.v. een TV programma van nierpatiënt Bart de Graaff, dat hij donor wilde worden. Gelukkig konden zijn ouders in deze wens meegaan, maar daarvoor moest hij nog wel ruim een dag langer aan de beademing. Nog steeds een warm kind, maar niet meer levensvatbaar.

De dag daarop kwam ik bij de ouders. Erik lag thuis opgebaard en ik had als fotovakschoolcursist mijzelf ‘een zware taak’ opgelegd. Stel dat ze foto’s wilden, was ik dan niet de aangewezen persoon dit voor hen te doen, het in ieder geval aan te bieden?

Bomvol en doodstil

Het aanbod werd in dank aanvaard en ik heb zowel thuis als tijdens de dag van afscheid alles gefotografeerd. Het afscheid van een sportief kind dat zowel goed kon voetballen als goed kon turnen. De afscheidsdienst vond in de sporthal plaats. Dat de uitvaartleider dit tóen al heeft bedacht vind ik terugkijkend in de tijd nog steeds bijzonder. Niets aan deze middag verliep traditioneel. In het royale turngedeelte van de sporthal was het bomvol én doodstil.

‘Honderd en nog wat’ leerlingen en docenten van het scholengemeenschap, tientallen leerlingen van de lagere school uit het dorp, voetbal teamgenoten, turnkameraadjes en nog veel meer.

Allemaal verspreid op echt álle toestellen. Evenwichtsbalken, trampolines, kasten, in het wandrek en deels ‘gewoon’ op de tribune, alles was bezet.

En midden in de grote hoge ruimte stond de blankhouten kist boven op een kastkop. Een kast waar je normaliter met bijvoorbeeld de bekende dievensprong overheen zou moeten zwieren. Erik kon dat, ik ben jaren zijn gymjuf geweest en aan de rekstok zwieren kon hij nog beter.

Nog niet alles komt binnen

Later toen ik de foto’s bracht en wij deze samen bekeken hoorde ik van Erik zijn moeder dat zij nauwelijks iets van alle drukte en belangstelling had meegekregen. Alleen maar gefocust op hun zoon in de kist. Het kind welke aan het einde van deze afscheidsdienst zou worden begraven. Hartverscheurend verdriet wat eigenlijk nog niet binnendringt.

Dat er ook áchter de rug van de ouders nog tientallen jongelui zaten op rijen houten banken was haar compleet ontgaan.

Foto’s ondersteunen herinneringen

Foto’s, hoe verdrietig de aanleiding soms ook is, helpen herinneringen levend te houden.

Een album met foto’s biedt de kans om op het afscheid terug te kijken, er met familie en vrienden over te praten, te rouwen, maar ook te zien hoeveel liefde en verbondenheid er tussen alle aanwezigen tijdens dit afscheid was. Het afscheid van jouw dierbare.

Mijn zoon kreeg een aantal weken later van de ouders een boekje van ‘de Kameleon’ ter herinnering aan hun vriendschap. Zijn naam had Erik er zelf in geschreven, rechts bovenaan op het eerste lege pagina. Dit boekje is met ons mee naar Groningen verhuisd en blijft ons altijd herinneren aan een kantelpunt in onze onbevangenheid.

Warme groet,

Kristel | Fotostel

n.b. De foto’s bij dit artikel horen niet specifiek bij deze uitvaart. Erik zijn ouders hebben toestemming voor het plaatsen gegeven en wilden graag dat hij bij zijn naam genoemd werd. Erik zou vorige week 33 jaar zijn geworden, het werden er 12 …..